Istiqlal Meczet w Dżakarcie, Indonezja

2024 Autor: Cyrus Reynolds | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-09 00:39

Istiqlal Mosque w Dżakarcie, stolicy Indonezji, jest największym meczetem w Azji Południowo-Wschodniej, jak na swoje położenie w największym kraju muzułmańskim na świecie (pod względem liczby ludności).

Meczet został zbudowany zgodnie z wielką wizją ówczesnego prezydenta Sukarno dotyczącą silnego, wielowyznaniowego państwa z rządem w jego centrum: meczet Istiqlal stoi po drugiej stronie ulicy od katolickiej katedry w Dżakarcie i obu miejsc kultu stań obok Placu Merdeka, gdzie znajduje się Monas (Pomnik Niepodległości), który góruje nad nimi.

Potężna łuska meczetu Istiqlal

Odwiedzający meczet Istiqlal będą zachwyceni samą skalą meczetu. Meczet zajmuje powierzchnię dziewięciu hektarów; konstrukcja ma pięć poziomów, z masywną salą modlitewną pośrodku, zwieńczoną dużą kopułą wspartą na dwunastu filarach.

Główna konstrukcja jest otoczona placami po stronie południowej i wschodniej, które mogą pomieścić więcej wiernych. Meczet jest pokryty marmurowym poszyciem o powierzchni ponad stu tysięcy metrów kwadratowych, przywiezionym z regencji Tulungagung we Wschodniej Jawie.

Co zaskakujące (biorąc pod uwagę położenie w tropikalnym kraju) meczet Istiqlal pozostaje chłodny nawet w południe; wysokie sufity budynku, szeroko otwarte korytarze i otwarte dziedzińce skutecznie rozpraszają ciepło w budynku.

ABadanie zostało przeprowadzone w celu zmierzenia ciepła wewnątrz meczetu – „W czasie piątkowej modlitwy przy pełnym obłożeniu sali modlitewnej”, podsumowuje badanie, „warunki cieplne wewnątrz meczetu były nadal w strefie komfortu, lekko ciepłe”.

Sala modlitw meczetu Istiqlal i inne części

Wielbiciele muszą zdjąć buty i umyć się w obszarze ablucji przed wejściem do sali modlitewnej. Na parterze znajduje się kilka obszarów do ablucji, wyposażonych w specjalną instalację wodno-kanalizacyjną, która pozwala na mycie się ponad 600 wiernym w tym samym czasie.

Sala modlitewna w głównym budynku jest naprawdę przepastna, niemuzułmanie zwiedzający mogą ją obserwować z jednego z wyższych pięter. Powierzchnia podłogi szacowana jest na ponad 6 000 jardów kwadratowych. Sama podłoga jest pokryta czerwonym dywanem podarowanym przez Arabię Saudyjską.

Główna sala może pomieścić 16 000 wiernych. Pięć pięter otaczających salę modlitewną może pomieścić 60 000 kolejnych. Kiedy meczet nie jest wypełniony po brzegi, górne piętra służą jako sale lekcyjne do nauki religii lub miejsca odpoczynku dla odwiedzających pielgrzymów.

Kopuła znajduje się bezpośrednio nad główną salą modlitewną, wspartą na dwunastu betonowo-stalowych filarach. Kopuła ma średnicę 140 stóp i waży około 86 ton; jego wnętrze jest pokryte stalą nierdzewną, a brzeg ozdobiony jest wersetami z Koranu, wykonanymi wdzięczną kaligrafią arabską.

Dziedzińce po południowej i wschodniej stronie meczetu mają łączną powierzchnię około 35 000 kwadratówjardów i zapewniają dodatkową przestrzeń dla około 40 000 wiernych, co jest cenną przestrzenią, szczególnie w czasie ramadanu o dużym natężeniu ruchu.

Minaret meczetu jest widoczny z dziedzińców, a w oddali dopełnia go Pomnik Narodowy, czyli Monas. Ta spiczasta iglica o wysokości prawie 300 stóp, górująca nad dziedzińcami i usiana głośnikami, aby lepiej transmitować wezwanie muezina do modlitwy.

Funkcje społeczne meczetu Istiqlal

Meczet nie jest zwykłym miejscem modlitwy. W meczecie Istiqlal znajduje się również wiele instytucji, które świadczą usługi socjalne ubogim Indonezyjczykom i służy jako dom z dala od domu dla odwiedzających pielgrzymów w sezonie Ramadanu.

Istiqlal Meczet jest popularnym miejscem pielgrzymek spełniających tradycję zwaną i'tikaf - rodzaj czuwania, podczas którego modli się, słucha kazań i recytuje Koran. W tym czasie meczet Istiqlal serwuje ponad 3500 posiłków każdej nocy wiernym, którzy przerywają post w meczecie. Kolejny 1000 posiłków jest podawanych przed świtem w ciągu ostatnich dziesięciu dni Ramadanu, szczytu sezonu postu, który doprowadza liczbę wiernych w Istiqlal do rocznego szczytu.

Pielgrzymi śpią na korytarzach, kiedy się nie modlą; ich liczba wzrasta do około 3 000 w ciągu kilku dni przed Eid ul-Fitr, końcem Ramadanu.

W zwykłe dni na tarasach i w okolicy meczetu odbywają się targi, konferencje i inne wydarzenia.

Historia meczetu Istiqlal

Wtedy prezydent Sukarno zarządził budowę meczetu Istiqlal, zainspirowany przez swojego pierwszego Ministra Spraw Religijnych Wahida Hasyima. Sukarno wybrał miejsce starego holenderskiego fortu w pobliżu centrum miasta. Jego lokalizacja obok istniejącego kościoła chrześcijańskiego była szczęśliwym przypadkiem; Sukarno chciał pokazać światu, że w jego nowym kraju religie mogą harmonijnie współistnieć.

Projektantem meczetu nie był muzułmanin, ale Christian-Frederick Silaban, architekt z Sumatry, który nie miał wcześniej doświadczenia w projektowaniu meczetów, ale mimo to wygrał konkurs na projekt meczetu. Projekt Silabana, choć piękny, został skrytykowany za to, że nie odzwierciedla bogatych tradycji projektowych Indonezji.

Budowa miała miejsce w latach 1961-1967, ale meczet został oficjalnie otwarty dopiero po obaleniu Sukarno. Jego następca na stanowisku prezydenta Indonezji, Suharto, otworzył podwoje meczetu w 1978 roku.

Meczet nie został oszczędzony przed przemocą na tle religijnym; w 1999 roku w piwnicy meczetu Istiqlal eksplodowała bomba, raniąc trzech. Za bombardowanie obwiniono rebeliantów Jemaah Islamiyah i sprowokowano odwet niektórych społeczności, które w zamian zaatakowały kościoły chrześcijańskie.

Dotarcie do meczetu Istiqlal

Główne wejście do meczetu Istiqlal znajduje się po drugiej stronie ulicy od katedry, na katedrze Jalan. Taksówki są łatwo dostępne w Dżakarcie i są najbardziej praktycznym sposobem podróżowania po mieście dla turystów - wybierz niebieskie taksówki, które zabiorą Cię z hotelu do meczetu iz powrotem.

Po wejściu sprawdźz centrum dla odwiedzających tuż przy wejściu; administracja z przyjemnością zapewni przewodnika, który oprowadzi Cię po budynku. Niemuzułmanie nie mają wstępu do głównej sali modlitewnej, ale zostaniesz zabrany na górę, aby przejść przez górne korytarze i tarasy otaczające główny budynek.